Dailey Janet TÄcza po burzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Niech cię szlag! - Skoczył ku niej, chwycił ją za ramiona i potrząsnął mocno. Azy,
powstrzymywane do�tąd z największym trudem, spłynęły jej wreszcie po po�liczkach. - A co mnie
obchodzi, co ludzie mówią? Nie dbam o nich. Chodzi mi tylko o ciebie. Niepokoję się twoją
sytuacją, czy ty tego nie widzisz?
Lainie poczuła, jak włosy opadają jej na ramiona ciężką kaskadą. Widocznie niedbale zapięta
klamra wysunę�ła się z nich, gdy Rad zaczął ją szarpać. Znieruchomiał, lecz nie puścił jej. Patrzył
w milczeniu na płynące nie�przerwaną strugą łzy. Poczuła się nieswojo. Chciała, że�by przestał się
jej tak przyglądać, otworzyła więc usta, by mu to powiedzieć, ale nie potrafiła wydobyć z siebie ani
słowa.
Wzrok Rada powędrował ku jej rozchylonym war�gom.
- Przedtem nie miałaś takich oporów. Przyjęłaś moje nazwisko, przyjęłaś mnie do swego łóżka.
Czemu więc nie chcesz przyjąć moich pieniędzy?
- Proszę cię, zostaw mnie - szepnęła prosząco.
Nagle zauważyła, że przecinająca jego czoło pionowa zmarszczka znika. W następnej chwili bez
ostrzeżenia mocno przyciągnął Lainie do siebie. Gdy próbowała się wyrwać, tylko się roześmiał.
- Ty też mnie pragniesz - powiedział z butą w gło�sie. - Widzę to w twoich oczach. Jest tak, jak
dawniej. Kłócimy się równie namiętnie, jak pragniemy się kochać.
- Nie! - zaprotestowała, jednak nie zabrzmiało to szczególnie przekonująco, gdyż myślała już tylko
o jego pieszczotach.
Rad nie zawiódł jej. Jego pocałunki były tak gorące, że w pewnym momencie nie miała już sił, by
się dalej opierać i odpowiedziała mu z równym żarem. Wtedy odsunął ją nieco od siebie. Jeden rzut
oka na malującą się na jego twarzy satysfakcję sprawił, że Lainie ze wsty�dem spuściła głowę.
Czemu, och, czemu nie potrafiła mu się oprzeć? Upokorzył ją i teraz triumfuje.
- Nie miałaś nikogo przez tych pięć lat, prawda? - spytał, choć znał już odpowiedz.
Uniosła dumnie głowę, ale żadna cięta riposta nie przyszła jej na myśl. Nie potrafiła też skłamać.
Na szczę�ście uratował ją dobiegający z piętra dzwięk dzwonka. Rad nie zatrzymywał jej, gdy
wymknęła się z jego ra�mion i wybiegła na korytarz. Usłyszała, że podąża za nią i obejrzała się z
niepokojem. Zatrzymał się jednak przy schodach. Pośpieszyła więc na górę i weszła do sypialni,
zostawiając za sobą uchylone drzwi.
- %7łyczysz sobie czegoś, mamo?
- Czy ten chłopiec od Waltersów już przyszedł? Mo�że zajrzałby na górę trochę ze mną
porozmawiać? Lainie, ty przecież nie jesteś ubrana! - wykrzyknęła nagle ze zgrozą pani Simmons.
- Właśnie miałam to zrobić. - Starała się ukryć drże�nie rąk, gdy zabierała tacę z pustymi talerzami.
- Lee jeszcze nie przyszedł, ale gdy się pojawi, postaram się go przyprowadzić tu na chwilę.
Szybko zawróciła ku drzwiom, żeby nie przedłużać rozmowy.
- W takim razie, kto dzwonił do drzwi?
Zatrzymała się na progu. Widziała stąd Rada, który nonszalancko palił papierosa i niewątpliwie
chłonął każ�de słowo.
- Akwizytor - rzuciła bez namysłu. - Wyjątkowo nachalny, nie mogę się go pozbyć.
- Och, powiedz mu, że nic od niego nie chcesz i wy�rzuć go.
- Tak właśnie zrobię - obiecała i wyszła.
Powoli zeszła na dół, starannie unikając przenikliwe�go wzroku męża. Wyminęła Rada i udała się
do kuchni. Podążył za nią jak cień, Lainie jednak zignorowała go. Włożyła naczynia do zlewu i
zaczęła je myć, zachowu�jąc się ostentacyjnie głośno. Miała ogromną ochotę roz�bić jakiś talerz na
głowie Rada, który niedbale oparł się o pobliską szafkę.
- Czyli Lee Walters wciąż się koło ciebie kręci, co? - zagadnął zjadliwie.
Gwałtownie uniosła głowę. Jego beznamiętne spo�jrzenie, utkwione w jej oczach, przywiodło jej
nagle na myśl zwiniętego w kłębek grzechotnika, który może w każdej chwili zaatakować.
- Wcale się nie kręci koło mnie - sprostowała urażonym tonem. - Spotykam się z nim pierwszy
raz od wielu lat. Zresztą, to nie twój interes.
- Mój. Wciąż jesteś moją żoną.
Zostawiła zmywanie i odwróciła się do niego roz�gniewana.
- Może najwyższy czas wreszcie to zmienić? - syk�nęła. - Nie przyszło ci do głowy, że już mam
tego dosyć? %7łe chcę się od ciebie uwolnić? A skoro zamierzasz mnie oskarżyć o romans, to proszę
uprzejmie! Sama ci dostar�czę dowodów!
Nagle przeszył ją zimny dreszcz. Rad wyprostował się powoli i podszedł do niej. W jego oczach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne