[ Pobierz całość w formacie PDF ]
czyna się od własnego przedstawienia.
czyć w Tu spoczywa:
Ponieważ zawsze jest już rozpoczęte, przedstawienie nie
ma więc końca. Można przecież pomyśleć zamknięcie czegoś,
Ja, Antonin Artaud, jestem swoim synem,
co nie ma końca. Zamknięcie jest ową opasującą w koło
swoim ojcem, swojÄ… matkÄ…,
granicą, wewnątrz której powtórzenie różnicy powtarza się
i mnÄ…?
bez końca. Czyli przestrzenią jej gry. Ten ruch jest ruchem
świata jako gry. A dla absolutu samo życie jest grą" (Oeuvres
Ze staje w ten sposób na granicy możliwości teatru, że
completes, t. IV, s. 282). Grą ową jest okrucieństwo jako
chce zarazem tworzyć i unicestwiać scenę, o tym wiedział
jedność konieczności i przypadku. To przypadek jest nie-
z całą przenikliwością. Grudzień 1946:
skończony, a nie bóg" (Fragmentations). Ową grą życia jest
artysta23.
A teraz powiem rzecz, która wielu ludzi wprawi może w osłu-
Myślenie o zamknięciu przedstawienia jest więc myś-
pienie.
leniem o okrutnej władzy śmierci i gry, pozwalającej, aby
Jestem wrogiem
obecność narodziła się w sobie, rozkoszowała się sobą po-
teatru.
przez przedstawienie, w którym skrywa się ona we własnej
Zawsze nim byłem.
O ile teatr kocham, różni [différance]. MyÅ›lenie o zamkniÄ™ciu przedstawienia
O tyle jestem, z tej samej przyczyny, jego wrogiem. jest myśleniem tragiczności: nie jako przedstawienia losu,
ale jako losu przedstawienia. Jego dobrowolna konieczność
Natychmiast po tym widzimy: że nie można się poddać nie ma dna.
teatrowi jako powtórzeniu, że nie można się wyrzec teatru
I dlatego w zamknięciu przedstawienia zawiera się nie-
jako nie-powtórzenia:
uchronność jego trwania.
Teatr jest gwałtownym wybuchem,
straszliwym przekazem sił
z ciała
w ciało.
23
Jeszcze raz Nietzsche. Znamy te teksty. Oto więc na przykład,
Ten przekaz nie da się odtworzyć dwa razy.
idąc w ślad za Heraklitem: I tak jak igra dziecko i artysta, tak igra
Nie ma bluznierstwa ponad system Balijczyków, którzy
wiecznie żywy ogień, buduje i burzy z całą niewinnością i w tę grę
raz wywoławszy ten przekaz,
gra z sobÄ… eon... Dziecko odrzuca nagle zabawkÄ™, zaraz jednak
zamiast szukać innego,
zaczyna od nowa w nastroju niewinnego kaprysu. BudujÄ…c jednak,
kierują się ku systemowi osobliwych czarów,
łączy, wiąże i formuje wedle zasad i wewnętrznych reguł. Tak więc
żeby odebrać fotografii astralnej uzyskane znaki.
tylko człowiek estetyczny, który doświadczył już artysty i powstawa-
nia dzieła sztuki, przygląda się światu obserwując, jak spór wielości
Teatr jako powtórzenie czegoś, co się nie powtarza, teatr
może mimo wszystko uwzględniać prawidło i prawo, jak artysta
jako pierwotne powtórzenie różnicy w konflikcie sit, gdzie
w refleksji stoi ponad dziełem sztuki, a działając w nim, jak
konieczność i zabawa, rozbieżność i harmonia muszą się połączyć
zło jest nieodmiennym prawem i to, co jest dobre jest wysiłkiem
w pary, aby zrodzić dzieło sztuki". Nietzsche, Filozofia w tragicznej
i tym samym okrucieństwem, dodanym do poprzedniego
epoce Greków, w: tegoż, Werke, Hanser-Verlag, t. III, s. 367-367.
[119]
[Cyt. za: Nietzsche, Pisma pozostałe. 1862-1875, dz. cyt.,
s. 134-135 przyp. tłum.]
[ Pobierz całość w formacie PDF ]