[ Pobierz całość w formacie PDF ]

znalez
ć najlepsze wyjście z sytuacji. Jesteśmy to winni temu dziecku - dodał
cicho.
- Temu dziecku? - Obruszyła się natychmiast. - To jest moje dziecko! -
dodała głośno, jakby się obawiała, że maleństwo w jej brzuchu usłyszy
słowa ojca i poczuje się odrzucone.
- I moje też - powiedział cicho. Ponownie zerknął na zegarek i podniósł
się z ociąganiem. - Posłuchaj, umówimy się na dłuższą rozmowę i wtedy
ustalimy, co dalej robić. Muszę już iść.
- No pewnie.
- Jak się czujesz? - Popatrzył na nią z niepokojem. Była taka blada i
słaba, jakby całkiem opadła z sił. Wstała z trudem i niecierpliwym gestem
odsunęła jego dłoń, gdy chciał jej pomóc.
- Nic mi nie jest. Przestań mnie traktować jak kalekę! Ciąża to nie
choroba! - strofowała go, zniecierpliwiona.
- Oczywiście - przytaknął skwapliwie. Gdy obciągała luz
nÄ… sukienkÄ™,
miękka tkanina przylgnęła na moment do okrągłego brzucha. Markus
przyglądał się ze ściśniętym gardłem. Wzruszony, odruchowo wyciągnął
rękę i dotknął sporej wypukłości, a potem mocno objął Donnę, chcąc jej
dodać otuchy. Przez moment tuliła się ufnie. W jego ramionach czuła się
bezpieczna. Markus był jej taki bliski - o wiele bardziej niż wtedy, gdy się
kochali.
- Idz
już... bo się spóz
nisz - mruknęła.
- Tak - zgodził się i niechętnie wypuścił ją z objęć. - Dobranoc.
- Kiedy cię zobaczę? - spytała, bo nagle przyszło jej do głowy, że skoro
jest w odmiennym stanie, powinna wiedzieć takie rzeczy.
- Szczerze mówiąc, nie wiem - odparł. - Wkrótce się do ciebie odezwę.
RS
52
ROZDZIAA
SIÓDMY
Po wyjściu Markusa Donna nie mogła odżałować, że tak łatwo dała się
zbyć byle czym. Powinna wymusić na nim, aby od razu umówili się na
kolejne spotkanie. Obiecała sobie, że następnego dnia zadzwoni i ustali
termin rozmowy, nie zważając na ewentualne protesty Markusa. Sam
powiedział przecież, że dziecko jest najważniejsze.
Nazajutrz zapomniała o tej sprawie, bo tego dnia mdłości zaczęły się
bardzo wcześnie i długo nie ustępowały. Między kolejnymi atakami
przemknęło jej przez myśl, że przykre dolegliwości są rezultatem
wczorajszego zdenerwowania i nie przespanej nocy, ale nie miała czasu się
nad tym zastanowić, bo nieustannie biegała do łazienki. Gdy po dziewiątej
Ally weszła do kuchni, Donna, blada jak ściana, siedziała przy stole i drżała
na całym ciele. Postanowiła opowiedzieć koleżance, co się stało. Ally
zaparzyła herbatę i wysłuchała jej zwierzeń. Od kilku tygodni domyślała się
prawdy, dlatego nie wydawała się szczególnie zdziwiona. Wkrótce
dołączyła do nich Sara. Ona również zauważyła zmiany w wyglądzie
szefowej.
- Ależ jesteście spostrzegawcze! Nic się przed wami nie ukryje -
mruknęła Donna z udawanym oburzeniem.
Szczera rozmowa sprawiła, że poweselała, a i mdłości powoli
ustępowały. Gdy w gabinecie zadzwonił telefon, Sara pobiegła odebrać. Po
chwili stanęła w drzwiach i uśmiechnęła się zagadkowo.
- Zgadnij, kto chce z tobą rozmawiać.
- Księgowy?
- Markus Foreman.
Donna podniosła się bez pośpiechu, jakby ta wiadomość nie zrobiła na
niej żadnego wrażenia. Poszła do biura i podniosła słuchawkę.
- Halo?
- Czemu jesteś taka zasapana? - wypytywał z niepokojem.
- Kobiety w ciąży łatwo się męczą.
Zamilkł na chwilę. Donna także się nie odzywała.
- Zjesz dziś ze mną kolację? - zapytał w końcu.
- Co takiego?
Markus wybuchnął nerwowym śmiechem.
- Czy to takie dziwne, że chcę się z tobą spotkać? - zapytał kpiąco.
Po namyśle musiała mu przyznać rację. Prosił tylko o spotkanie i chciał,
żeby zjedli razem kolację jak dwoje kulturalnych ludzi. Czemu w pierwszej
RS
53
chwili uznała jego propozycję za niestosowną? Oburzeniem powinna
zareagować wtedy, gdy przed kilkoma miesiącami przyszedł ją uwieść.
- Ależ nie - odparła pospiesznie. Niewiele brakowało, a wpadłaby z
jednej skrajności w drugą i oznajmiła, że nie może się doczekać kolejnego
spotkania. To zresztą byłoby dalekie od prawdy, ponieważ bała się
czekającej ją rozmowy. - Dokąd pójdziemy? [ Pobierz całość w formacie PDF ]