[ Pobierz całość w formacie PDF ]
trwałością,
odpornością na korozję,
tym, że nie wchodzą w reakcje z otoczeniem.
Ich wadami są: mała wytrzymałość na obciążenia (gruba warstwa ziemi, parkowanie
samochodów); większy koszt (szczególnie zbiorników laminatowych).
Podstawową zaletą zbiorników wykonanych z materiałów tradycyjnych (żelbet, beton)
jest znaczna wytrzymałość, nie trzeba ich wzmacniać praktycznie w żadnych warunkach.
Zasadniczą wadą takich zbiorników jest brak naturalnej szczelności trzeba je pokryć
masami
uszczelniającymi (szczególnie połączenia) i jest to czynność trudna do wykonania.
Oprócz tego, zbiorniki są ciężkie i wymagają dzwigu podczas ich montażu. Zbiorniki te
są tańsze od tych wykonanych z tworzyw sztucznych.
Zbiorniki bezodpływowe powinny być zlokalizowane w odległości minimum:
15 metrów od studni z wodą pitną;
5 metrów od okien i drzwi zewnętrznych budynku jednorodzinnego;
2 metry od granicy działki, drogi lub chodnika.
Przy założeniu, że całkowite zużycie wody w ciągu jednej doby przez jednego
mieszkańca w budynku jednorodzinnym, wynosi ok. 150 dm3, a ścieki będą wywożone co 14
dni to pojemność zbiornika bezodpływowego dla czteroosobowej rodziny powinna wynosić
okoÅ‚o 8,4 m³.
Jeśli ścieki będzie wywozić się częściej, to wielkość zbiornika powinna odpowiadać
pojemności wozów asenizacyjnych, jakimi dysponuje przedsiębiorstwo zajmujące się
wywozem nieczystości płynnych. Takie rozwiązanie będzie dla obu stron najlepsze pod
względem eksploatacyjnych i finansowym.
Zasada wykonania zbiornika sprowadza siÄ™ do wykonania wykopu. W przypadku
zbiorników ciężkich, powinien być zapewniony dojazd do wykopu sprzętem ciężkim.
W przypadku zbiorników z tworzyw sztucznych, nie ma takich ograniczeń.
Wykop powinien być na tyle szeroki, by pozostawić po 30 cm luzu z każdej strony
w stosunku do planowanej szerokości (średnicy) zbiornika.
Zbiorniki betonowe lub żelbetowe nie wymagają dodatkowych przygotowań wykopu.
Po ustawieniu w wykopie, powinno być wykonane uszczelnienie spoin, a najlepiej całej
powierzchni zbiornika i podłączenie do kanalizacji. Zasypywanie powinno być
przeprowadzane zagęszczanymi warstwami piasku, po ok. 25 cm każda.
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
87
Zbiorniki z tworzyw sztucznych muszą mieć podsypkę z zagęszczonego piasku, około
20 cm, a w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych zbiorniki te wymagają też
zakotwienia za pomocą płyty żelbetowej, taśm, kotew albo geowłókniny. Przed zasypaniem
trzeba napełnić go wodą i wykonać podłączenie do kanalizacji.
Warstwa ziemi nad zbiornikiem nie powinna być grubsza niż 80 cm, zaś zbiornik,
szczególnie z tworzyw sztucznych, nie powinien być obciążony, np. drogą dojazdową.
Budowa szamba, jest w porównaniu z budową przydomowej oczyszczalni ścieków,
zdecydowanie tańsza w realizacji, a koszty eksploatacji zdecydowanie wyższe, niż
w przydomowej oczyszczalni ścieków.
W osadnikach przepływowych jedno lub wielokondygnacyjnych, uzyskiwane są
korzystniejsze dla środowiska warunki oczyszczania.
Osadnik wykonywany na budowie jest żelbetowy. Może być zbudowany
z prefabrykatów, można też wylać go na miejscu budowy. Osadniki prefabrykowane
wykonuje się z tworzyw sztucznych polietylenu ciężkiego (HDPE) lub kompozytu
poliestrowo-szklanego. Może być wykonany jako jedno , dwu lub trzykomorowy.
Osadnik gnilny to szczelny zbiornik podziemny o pojemności kilku m3. Najczęściej jest
dłuższy niż szerszy , co umożliwia przepływ z osadzaniem cząstek.
Zbiornik wylewany na miejscu budowy ma często dno ukształtowane ze spadkiem, co
usprawnia osadzanie cząstek, a zbiornik prefabrykowany kształt cylindryczny, optymalny
dla pożądanych warunków przepływu.
W jednokondygnacyjnych osadnikach jedno lub dwukomorowych, występują
zdecydowanie lepsze warunki oczyszczania ścieków bytowo gospodarczych.
Zcieki przepływają przez komory osadnika w ciągu przynajmniej 3 dni, zachowując
określony kierunek przepływu.
Pojemność zbiornika musi odpowiadać ilości ścieków, które dopływają do niego w czasie
3 dni. Pojemność pierwszej komory zazwyczaj odpowiada 2/3, a drugiej 1/3 objętości całego
zbiornika.
Jeżeli zbiornik jest trzykomorowy, to pojemności każdej z komór wynoszą odpowiednio:
pierwsza 1/2, a dwie pozostałe każda po 1/4 całkowitej objętości dołu gnilnego.
Całkowita pojemność użyteczna osadnika gnilnego składa się z części przepływowej
i części osadowej. Liczba komór osadników gnilnych zależy od ich objętości użytecznej.
Tabela 5. Wielkości charakteryzujące osadniki gnilne [zródło własne]
Głębokość osadnika [ m ]
Objętość użyteczna
osadnika gnilnego Liczba komór osadnika
[ m3 ]
minimalna maksymalna
3 4 2 lub 3 1,0 1,5
4 15 3 1,0 2,2
15 50 3 lub 4 1,0 2,5
50 100 4 1 3,0
Dla pojedynczego osadnika gnilnego objętość użyteczna nie może być mniejsza:
3 m3, jeżeli osadnik jest do wstępnego oczyszczania,
6 m3, jeżeli osadnik jest przeznaczony do oczyszczania biologicznego.
Ponad zwierciadłem ścieków w osadniku, powinna być pozostawiona wolna przestrzeń,
o minimalnej wysokości 0,4 m. Minimalna szerokość wewnętrzna osadników gnilnych
prostokątnych to 0,75 m. Dla osadników okrągłych średnica minimalna to 1 m.
W osadnikach prostokątnych, połączenie dwóch sąsiednich komór powinno być
wykonane w postaci pionowych szczelin o szerokości 20 30 mm rozmieszczonych
równomiernie na całej szerokości ściany oddzielającej komory. Krawędz górna szczeliny
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
88
powinna wystawać ponad zwierciadło ścieków nie wyżej niż 30 cm, dolna krawędz nie niżej
niż 2/5 wysokości osadnika licząc od jego dna, a wysokość szczelin nie mniejsza niż 20 cm.
W osadnikach dwukomorowych kołowych połączenie komór powinno być wykonane
w postaci kilku otworów o łącznej minimalnej powierzchni 180 cm2, których górna krawędz
powinna wystawać ponad zwierciadło ścieków nie wyżej niż 30 cm, dolna krawędz nie niżej
niż 2/5 wysokości osadnika licząc od jego dna.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]